Przed wami doroczne, 12-punktowe i rzetelne podsumowanie naszych najbardziej poczytnych artykułów mijającego 2020 roku. O ile rok żegnamy bez żalu, o tyle treści chciałybyśmy przytulić i ocalić od zapomnienia.
Wydarzeniami ostatniego roku można by obdzielić kilka kolejnych lat. Przebodźcowanie to – zaraz po czułości – słowo roku. Podobnie jak wy, my też szukałyśmy tematów, które ustawią nas twarzą do światła, dodadzą nadziei i odwagi. Stąd treści, nad którymi redakcja Ładne Bebe pracowała przez ostatnie 12 miesięcy w ramach działu Magazyn, to wybór artykułów wspierających, wskazujących rozwiązania, szerujących idee.
Niniejszym przedstawiam wam zestawienie 12 artykułów z działu Magazyn, które czytały się u nas najlepiej w mijającym roku. A zaraz po nim kilka tytułów wyselekcjonowanych przez naszą redakcję.
Jednocześnie pozwólcie sobie złożyć życzenia dobrego, ukorzeniającego i rozleniwiającego Nowego Roku. Jako że jesteśmy przede wszystkim zmęczeni, wyśpijcie się za wszystkie czasy. I znajdźcie czas, by poczytać Ładne Bebe. Dziękujemy wam za kolejny wspólny rok. To dzięki wam nasza praca ma sens.
OKUNIEWSKA NA ISLANDII
Ukochana podcaściara, która odczarowała pojęcie „idiotek”, wygłaskała je czynem, mową i troską jak najcieplejsza z mam. Asia Okuniewska jest światełkiem, które ogrzewa zmarszczoną od mrozu buzię, gdy kręcimy setne kółko w Skaryszaku, i które rozjaśnia w głowie, kiedy ulubioną kawiarnię zamknięto na czas pandemii. Niechże się tylko odezwie, przywita po odpaleniu „play” – to już się wszystko w człowieku uśmiecha. Słuchajcie podcastu, a przede wszystkim odcinka o „Świątecznym czasie”, który jest tak bardzo na czasie, że już bardziej być nie może. Zaś o oczekiwaniu na Helenę i o Helenie opowiada szeroko i bujnie w rozmowie przeprowadzonej u nas przez Mari Krystman.
MYŚLISZ, ŻE JESTEM ZNIEWOLONA?
Od lat walczę z silną tendencją do oceniania innych i muszę powiedzieć, że jestem na tym punkcie czujna jak ważka. Ale wiem też, co pojawia się w głowach ludzi mających rodzinę wielodzietną na spacerze. „Dwa tysiące plus?”. Albo: „A ci co, nie wiedzą o istnieniu antykoncepcji?”. To ta łagodna wersja, innej tykać nie chcę, bo chodzi przecież o widok z okna, tylko to, co na dłoni. Paulina, jedna z trzech rozmówczyń Mari Krystman powiada: Przez większość czasu jestem mamą siedzącą w domu z dziećmi. Często chodzę brudna, mam gorsze dni, kiedy nic mi się nie chce. Mam momenty zwątpienia, gdy wydaje mi się, że minęłam się z powołaniem. Jestem jak każda z was. Kamienie do kieszeni albo najlepiej do głębokiej dziury w ziemi.
I czytamy, klikając o tu.
CZY DZIEWCZYNKĘ RODZI SIĘ INACZEJ NIŻ CHŁOPCA?
Uwielbiam takie pytania. Takie, których jeszcze nigdy nikt mi nie zadał, choć pewnie grzał się od niego narząd mowy, ale nie na tyle, by wybrzmiało. Marika Rajs w brawurowym cyklu #rodzew2020 odpytywała mamy, które miały urodzić w mijającym 2020 roku, a więc w tej chwili są już bogatsze o to doświadczenie. W lipcowej odsłonie spytała Olę, mamę pięciu synów, o gonitwę myśli i samopoczucie przed narodzinami pierwszej córki. I co usłyszała w odpowiedzi? Od samego początku czułam, że to będzie dziewczynka. Utwierdziło mnie w tym też to, że czuję się wyjątkowo źle. (…) Czy dziewczynkę rodzi się tak samo jak chłopca? Tego nie wiem! Wszystkie okoliczności będą inne. Mój ukochany szpital przez pandemię nie przyjmuje porodów, w obecnej sytuacji mąż nie może być ze mną nawet na USG. Inni lekarze, izba przyjęć, trasa. No i nowe życie z nami. Najbardziej nie mogę doczekać się tej chwili, gdy córeczka będzie już na świecie i będę wiedziała, że to naprawdę dziewczynka. Wciąż nie mam przecież 100% pewności.
Ciąg dalszy znajdziecie tu.
NADRODZICE – GDY ZA BARDZO SIĘ STARASZ DLA SWOJEGO DZIECKA
Czołem, helikoptery! Teraz możecie już przestać szumieć i bezpiecznie wylądować. Pas jest wolny, wokoło kwitnie kwiat i absolutnie nic nikomu nie zagraża, a już na pewno nie czyha nad potomstwem śmiertelne niebezpieczeństwo. Żarty żartami, ale watpliwości, czy jestem, czy nie jestem rodzicem helikopterowym tudzież rodzicem-kosiarką rozwiać może jedynie rozmowa Poli Lubery z psycholożką dr Aleksandrą Piotrowską. Zakochałam się w wypowiedzianym przez nią zdaniu: Rodzic powinien przygotowywać dziecko do drogi życiowej, a nie drogę życiową do dziecka. Oto esencja, a fusy i kompletną treść znajdziecie tutaj.
NASZ DOM JEST SKORUPĄ ŻÓŁWIA
To wyznanie Olgi Legosz skutecznie zamyka mi buzię, a tu trzeba coś napisać. W kwestionariuszu Mari Krystman uzupełnionym przez współzałożycielkę przedszkola terapeutycznego Blue Bees i Fundacji Sukces Pisany Szminką, oraz mamę Mai i autystycznej Tosi, pada dużo pytań o dom jako miejsce do życia, spotkania i odpoczynku. I tak mogłoby już zostać, ale Olga nie byłaby sobą, gdyby nie dodała paru mocnych, zapadających w pamięć i kołatających w sercu słów: Lubię ten nasz dom z różnych powodów, ale głównie dlatego, że udało się stworzyć przestrzeń dobrą dla wszystkich domowników, gdzie każdy może używać bezpiecznie każdego świata. Kiedy przyjaciółki pytają mnie, jak zabezpieczam dom przed Tosią, to odpowiadam, że nie zabezpieczam – nie kupowałam mebli, które mogłyby być dla niej zagrożeniem.
Całość przeczytacie tu. Sprawdźcie też naszego live’a, który jest zapisany na profilu Olgi na IG.
TYSIĄC POWODÓW DO PŁACZU I TYSIĄC DO ŚMIECHU
Ta rozmowa szarpie za serce, ale czuję, że wszystkim nam przyda się solidne szarpnięcie, zwłaszcza, że przez trudny temat prowadzi nas zawsze taktowna Maria Bator. Moja redakcyjna koleżanka rozmawia z Pauliną Waarbroek o tym, jak jej córka, która wybudziła się ze śpiączki, trafiła do Budzika, o wcześniejszej walce o jej życie, a obecnie – o jej sprawność. Sytuacja była o tyle złożona emocjonalnie, że w tym samym czasie, gdy Maja doznała ataku, urodziło się jej rodzeństwo: bliźnięta Nina i Julek. Każdy z nas miał idealne życie w porównaniu do tego, co mamy teraz – słowa Pauliny tną powietrze. Nawet kłopoty finansowe – z mojej dzisiejszej perspektywy to nie jest problem. Coś takiego po prostu nie jest problemem. Nie ma czasu na martwienie się o pieniądze czy karierę. Ja wiem, że to dla kogoś może być ogrom i że to może być koniec świata, ale dla mnie koniec świata miał miejsce rok temu, kiedy Maja odchodziła na naszych oczach.
Trzeba się zmierzyć. Tutaj.
RODZINNE ZWYCZAJE, KTÓRE WARTO WPROWADZIĆ W ŻYCIE
Wspólne ucztowanie, regularne randki z mężem, kolektywne podróżowanie w świat wraz z przemyślanym pakowaniem, seanse filmowe w piątkowe wieczory i poranne zakupy na targowisku. Na to wszystko się powinno dostawać receptę, żeby nigdy nie zapomnieć, nie zastąpić czymś, co w w danej chwili zdaje się pilniejsze. Jak z rutyny uczynić rodzinny zwyczaj i jeszcze się nim cieszyć, radzą m.in. Sylwia Chutnik, Agata Ziemnicka, Alicja Dyrda i Kasia Jabłońska-Kuśmierek. Zebrała Maria Bator. Pyszne!
W całości schrupiecie ten post tutaj
CHCĘ SIĘ CIESZYĆ NORMALNOŚCIĄ ŻYCIA
O tym, że Ślązaczki są niezniszczalne, że niezłomność jest dobra i należy ja pielęgnować, o szczerości przekazu i alergii na blichtr opowiada przepytywany przez Kasię Karaim Miuosh, muzyk, ojciec Kory i mąż Sandry. A mówi choćby tak: Nie będę udawać, że jesteśmy odklejonym artystycznym małżeństwem, które musi odstawać od szarej polskiej rzeczywistości, choćby nie wiadomo co się działo. Jesteśmy najnormalniejsi, zakochani w sobie i szczęśliwi z powodu tego, co razem udało nam się osiągnąć. Nie stawiam Sandry w roli osoby, która zajmuje się domem i mną, a ja pracą i kasą – to podejście stereotypowe i zupełnie nie o to w tym chodzi. Stereotypy są złe – czy to w muzyce, czy w życiu codziennym. Słucha się tego lekko i z przyjemnością, trochę nie wiedząc, czy ten pan na obrazku i w słuchawkach jest rzeczywisty. A jest, bardzo jest.
Dowód znajdziecie tu.
OZDROWIENIEC
Tym razem Kasia Karaim opowiada o sobie, o swoim przejściu przez pandemiczny tunel i stopniowym wyłanianiu się na powierzchnię. Czasem jest to pląs, czasem czołganie, a jeszcze innym razem absolutna rezygnacja. Wszystkie stany dozwolone, odpoczynek konieczny, wsparcie niezbędne. Nasz redakcyjny ozdrowieniec wspomina: Nie lubię tej ciszy, choć tyle razy o niej marzyłam. Izolacja uczy mnie, że jestem zwierzęciem stadnym, po dwóch dniach cisza świdruje mi w głowie, choć cisnę radio i festiwalowe filmy na hotspocie, który ledwo zipie. Wyślij SMS o treści halo, a damy ci w prezencie 5 GB internetu. Biorę to, będzie na kolejny film i maile. Pracuję.
Coś pięknego. Czytajcie!
TU SIĘ CZYTA
Jeden z moich ulubionych cyklów Tu się czyta zaczął się wizytą u fotografki Moniki Lenarczyk i jej rozczytanych do nieprzytomności córek. Cała piątka miała takie asy w rękawach swoich cudnych swetrów i sukienek, że pani w mojej osiedlowej bibliotece może im wysyłać listowne podziękowania za nadprogramowy research bazy. Ja się cieszę, bo za sprawą Zojki poznałam Tippi, dzięki Biance wprowadziłam do domu Ellę (na zawsze). Czego i wam życzę.
Cykl Tu się czyta znajdziecie tu.
TOP 10 APLIKACJI DLA DZIECI
Wbrew pozorom istnieją mądre aplikacje dla dzieci. Thinkrolls, Squla czy Bandimal to zaledwie kilka przykładów z szerokiej palety wartościowych apek, które można zaserwować potomstwu bez wyrzutów sumienia. Wiadomo, że milej, jak się nie trzeba naszukać. Tutaj „brudną robotę” wykonała Mari Krystman, odkopując to, co edukuje, ale tak, że widok nie boli, a informacje same wpadają do głowy. Dzięki, Mari!
Cały artykuł znajdziecie tu.
JAK PRZESTAĆ KRZYCZEĆ NA DZIECKO?
Pola Lubera pyta o krzyk. Ten wewnętrzny i zewnętrzny. Należy go unikać jak ognia, chyba że nie znamy innej alternatywy dla krzyku. Spiętrzona złość i frustracja może wybuchnąć w najmniej odpowiednim momencie. Jak mówi psycholog dziecięcy Anita Janeczek-Romanowska: Są też rodzice, którzy za wszelką cenę chcą uniknąć krzyku, ale nie mają strategii, by coś innego zrobić ze swoją złością i frustracją, mogą więc wpaść w pułapkę. Potrzebę krzyknięcia wprawdzie stłumią, ale nerwy wyjdą z nich, kiedy będą na przykład zapinać maluchowi kurteczkę. Zapną tak, że suwak dziecko poczuje z całej siły.
Cały artykuł przeczytacie tu.
