„Panorama dzieci” pod lupą

40. MFFMW odbędzie się w tym roku w wersji hybrydowej. Jego online’owa odsłona wystartuje 30 listopada, natomiast wersja stacjonarna ruszy w najbliższą sobotę 1 października. Jako że festiwal coraz bliżej, postanowiłyśmy zgłębić tajniki przepastnego programu jego najnowszej, jubileuszowej edycji. A w nim: filmy dokumentalne, inspirowane teatrem i te z wiodącym motywem piłkarskim, odpowiednie dla najnajów, kilkulatków i nastolatków. Do tego zbioru dodajcie jeszcze animacje Jacka Adamczaka i otrzymacie imponujące festiwalowe, pełne filmowego dobra zasoby. Spośród nich wszystkich najbardziej zafrapowała nas sekcja zatytułowana „Panorama dzieci”. Wiecie dlaczego? Z sześciu powodów.

PO PIERWSZE: BO BYWA, ŻE GWIAZDY SPADAJĄ Z NIEBA (A DREWNIANE PIESKI NA SZNURKU SZCZEKAJĄ).

Nie wierzycie? „Gwiazdka Laury”, czyli ciepła jak sweter adaptacja klasycznej powieści Klausa Baumgarta w reżyserii Joyi Thome da na to najbardziej przekonywujący dowód. Historia jest z pozoru dość prosta, bo to właśnie wtedy, gdy dzieje się coś absolutnie zwyczajnego, przeważnie przykrego dla bohatera, przyplątuje się cud. Otóż kilkuletnia Laura wyprowadziła się wraz z rodziną do wielkiego miasta, zostawiając za sobą słodkie dzieciństwo na wsi. I nie jest jej z tym dobrze. Pewnego wieczoru dostrzega małą gwiazdkę, która najwyraźniej spadła z nieba i trochę się przy tym poobijała. Laura jej tak nie zostawi, samej, w ciemnym parku, w dodatku ze złamanym czubkiem. W domu zakłada jej opatrunek i pociesza gwiezdną pacjentkę. W ramach rewanżu gwiazda serwuje Laurze wiele szalonych przygód, łącznie z lotem nad miastem. Po pewnym czasie gwiazdka, podobnie jak Laura, zaczyna tęsknić za domem, a wrócić na nieboskłon z ziemi wcale nie jest tak łatwo. Laura zrobi wszystko, by pomóc gwiazdce, a przy okazji znaleźć sposób a własne rozterki. Jeśli kiedykolwiek marzyliście o gwiazdce z nieba, koniecznie musicie zobaczyć z jaką odpowiedzialnością wiąże się takie życzenie.

Film dla dzieci od 5. roku życia.

PS Żeby przekonać się o prawdziwości drugiej części tezy, zobaczcie zwiastun filmu „Gwiazdka Laury” do samego końca.

PO DRUGIE: BO PAMIĘTNIK JEST JAK NAJWIERNIEJSZA PRZYJACIÓŁKA.

To, czym ujmuje od samego początku postać Anne Frank w animacji Ariego Folmana, to fakt dokonania przez nią swoistej personifikacji dziennika. To niezwykłe, że w zupełnie niebajkowych czasach kilkunastoletnia dziewczyna dostrzega magię w zwykłym przedmiocie. Ba, ona czyni z pamiętnika najwierniejszą przyjaciółkę, taką od najgłębszych sekretów o pierwszych miłościach, od złości na mamę i na innych chroniących się przed nazistami lokatorów domu, do którego musiała się przeprowadzić. Życie, którym Anne obdarza Kitty, wciąga po koniuszki, podobnie jak nieustanne podróże w czasie i misja odnalezienia autorki dziennika. Po tym seansie nie sposób potraktować wizyty w Muzeum Anne Frank w Amsterdamie wyłącznie jako atrakcji turystycznej.

Film powstał z myślą o dzieciach od 10 roku życia.

PS Więcej o filmie (wywiady z twórcami, plakat filmu i dużo wiedzy o Anne Frank) dowiecie się z jego przepięknej strony. Polecamy.

PO TRZECIE: BO NIE MA PRZESZKÓD NIE-DO-POKONANIA. NATURALMENTE!

,,Valentina” to jest, proszę państwa, rzecz nietuzinkowa. To hiszpański musical animowany, którego tytułową bohaterką jest rozbrajająca dziewczynka z zespołem Downa. Valentina ma jedno wielkie przemożne życzenie: chciałaby w przyszłości tańczyć na trapezie. W tym marzeniu wspierają ją babcia oraz zaprzyjaźniona z nią myszka Chiqui. ,,Valentina to opowieść o różnorodności, ciekawości i bezwarunkowej miłości do babć” – trafnie skwitowała Tania Pinto Da Cunha, przedstawicielka filmy Pink Parrot dystrybuującej film. Film portretuje jak stopniowo, krok po kroku, Valentina uczy się nawiązywać relacje, a w efekcie odkrywa siebie i swój potencjał. Zwróćcie też uwagę na ścieżkę dźwiękową, skomponowaną przez Nani García (4 lata wcześniej stworzyła OST do filmu ,,Fantastyczna kobieta”, który zdobył Oscara w 2018 roku jako najlepszy film nieanglojęzyczny – przyp. red.).

Film poleca się uwadze kinomanów od 6 roku życia, a zdążył już zgarnąć hiszpańską Nagrodę Goya dla najlepszego filmu animowanego.

PO CZWARTE: BO PRZYJACIELA MOŻNA SPOTKAĆ WSZĘDZIE, NAWET NA PUSTYNI. I BO BILL NIGHY.

Kto by się tam cieszył z przeprowadzki z Nowego Jorku na australijskie odludzie? Zwłaszcza, że 12-letni Ridley w chwili przyjazdu jeszcze nie ma pojęcia o przyjaźni, która nawiąże się między nim a psem dingo. Upst, zagmatwałam. Zatem od początku. Po śmierci ojca Ridley i jego mama Gloria przeprowadzają się do domu ekscentrycznego dziadka (w tej roli Bill Nighy i już za to należy się filmowi 100 punktów za sympatyczność) gdzieś pośrodku niczego. Dziadek jest szorstki, a Ridleyowi to nie w smak, więc w dogodnym momencie dokonuje ucieczki. Z pewnością łatwiej byłoby mu przetrwać w NY niż na pustyni, ale wtedy nie poznałby piaskowego psa dingo i nie zbudowałby z nim relacji opartej na wzajemnej opiece i trosce. Ładnie nakręcone, budujące kino.

Ukończyłeś 10 lat? Zapraszamy na seans ,,Buckley’s Chance”.

PO PIĄTE: BO DZIEWCZYNKI TO NAJLEPSZE PRZEWODNICZKI.

Ktoś ma jakieś wątpliwości? Tak myślałam. Ale gdyby jednak przez ułamek sekundy się pojawiły, mamy tu bardzo uczciwy argument na to, że dziewczynki najlepszymi przewodniczkami są i basta. Film ,,Szlak” w reżyserii Tobiasa Wiemanna opowiada historię Rolfa i jego ojca, zmuszonych do ucieczki przed gniewem Hitlera. Ojciec i syn będą próbować się przedostać z Berlina do Nowego Jorku, a zabiorą ze sobą ukochanego psiaka Adiego i książkę. W drodze okaże się, że jest tylko jedna, w dodatku bardzo niebezpieczna droga wiodąca przez Pireneje do Stanów. Przewodniczką wyprawy zostaje Nuria, niewiele starsza od Rolfa, co oczywiście wywołuje w chłopcu nieufność i zwątpienie. Szybko jednak przekona się, że Nuria to nie tylko znakomita przewodniczka, ale też oddana przyjaciółka.

Historia Rolfa i Nurii poleca się uwadze kinomaniaków po 10 roku życia.

PO SZÓSTE: BO WARTO SŁUCHAĆ PSZCZÓŁ. I SIĘ PRZYTULAĆ!

W życiu każdego misia przychodzi taki moment, że chce opuścić gawrę, zaznać trochę niezależności i zaufania od troskliwego po niedźwiedziemu rodzica. I o tym właśnie mówi animacja Anny Błaszczyk pt. ,,Przytul mnie. Poszukiwacze miodu”, która wchodzi w skład sekcji ,,Panorama dzieci”. I jeszcze o tym, że wyprawa do Złotej Krainy może stać się świetną szkołą dorastania i zyskiwania pewności siebie, wszak te przymioty są misiom do życia niezbędne. Z filmu płynie jeszcze jedna mądrość, a dotyczy ona wiecznie niedocenianych- zarówno przez filmowców, jak i ludzi w ogóle (poza pszczelarzami) – pszczół. Podróż w nieznane wymaga fachowego wsparcia, najlepiej od lotnej pszczelej ekipy, która zaprowadzi gdzie trzeba, a nawet spowoduje przełomową konfrontację z ludźmi. Wszystko jest po coś, c’nie?

Zapraszamy na seanse wszystkie widzki i widzów od 5lat.

Liczę na to, że udało mi się Was przekonać, by obejrzeć z uwagą wszystkie filmy z sekcji „Panorama dzieci”, a najlepiej całą festiwalową resztę. Widzimy się w Poznaniu już w sobotę 1 października!

PS W sekcji „Panorama Młodych” zawiera się przepiękny film dla osób od 16. roku życia, który porusza do żywego, mówi pięknym obrazem i zrozumiałym dla wszystkich językiem. Film „Blisko” Lukasa Dhonta (tak, wcześniej wyreżyserował m.in. „Girl”) to objawienie – nie przegapcie go, starszaki!

Wszystkie artykuły dotyczące 40. MFFMW Ale Kino! znajdziecie w jednym miejscu, O TU.